Elkarrekintza sinboliko

Elkarrekintza sinbolikoa soziologiaren teoria nagusietakoa da eta 1930eko hamarkadaren inguruan sortu zen Chicagoko Unibertsitatean. Lotura handia du mikrosoziologia eta gizarte-psikologiarekin. Bere sorkuntzan eragina izan zuten John Dewey-ren pragmatismo, John Watson-en konduktismo eta Georg Simmel-en soziologiak. Teoria honen oinarriak George Herbert Mead-en lanek, eta neurri apalagoan, Charles Horton Cooley-en eta W.I.Thomas-en lanek ezarri zituzten.

Herbert Blumer, Mead-en ikasle eta jarraitzaile, elkarrekintza sinbolikoaren terminoa 1937an finkatu zuen eta honela azaldu zuen: gizakiek gauzekiko edo besteekiko duten harremana beraien zentzu eta esanahian oinarritzen da. Esanahi hori gizarte elkarrekintzatik sortzen da, eta horri egiten zaion interpretazioak alda dezake^[1].

Bi joera nagusien artean lehiatu da historikoki: psikologismoaren erredukzionismoa eta egituraren determinismoa. Bere oinarriak aktoreak, ekintza eta elkarrekintza, prozesu bezala ulerturik, izan dira.

1. ↑ Ritzer, G.: Teoría sociológica contemporánea. McGrall-Hill. Madril. 1993. 214 or.